آناتومی حنجره تا جایی که ما برای پیشبرد اهداف (بالا بردن آگاهی و سرعت بخشیدن به فرایند آموزش هایمان) به آن نیاز داریم به صورت خلاصه شامل ساختاری است غضروفی که در بالای نای قرار دارد و حاوی تار های صوتی الاستیک می باشد که منبع تولید صدا هستند و به همین خاطر به آن جعبه صدا نیز گفته می شود؛
اما به صورت دقیق و کامل تر عضو لوله ای شکلی است که در قسمت جلوی گردن و در مقابل مهره های سوم، چهارم، پنجم و ششم گردنی قرار دارد. همچنین حنجره یکی از قسمت های مهم لوله تنفسی است که از سمت بالا با حلق و از سمت پایین با نای مرتبط می باشد.
برای تشخیص جایگاه حنجره می توان خط وسط جلوی گردن را از بالا به پایین لمس کرد تا به یک برجستگی نسبتاً مشخصی رسید. این برجستگی که سیب آدم نام دارد جزء ساختار یکی از غضروفهای حنجره بوده و معمولاً در مردان مشخص تر و کمی پایین تر از زنان و کودکان می باشد.
ابعاد حنجره بر حسب سن و جنس افراد متغیر است. اسکلت حنجره از چند غضروف تشکیل شده است. این غضروفها توسط رشته های عضلانی به یکدیگر متصل هستند و با حرکت خود، اعمال حنجره را انجام می دهند. البته به غیر از غضروفها و عضلات، حنجره از قسمت های دیگری از جمله اعصاب مغزی، رگهای خونی و… برخوردار است که این قسمت ها به همراه عضلات و غضروفها در نهایت ساختار اصلی حنجره را که لوله ای شکل است تشکیل می دهد. تارهای صوتی مهمترین ساختار حنجره اند. زیرا در اینجا نقطه شروع تولید صداست. تارهای صوتی دو نوار محکم از بافت هستند که از جلو به عقب می روند.
غضروفهای حنجره :
حنجره شامل سه غضروف منفرد و سه غضروف زوج است. یکی از غضروفهای منفرد حنجره، تیروئید نام دارد. این غضروف بزرگ ترین غضروف حنجره به شمار می آید و غضروفی است به شکل یک کتاب نیمه باز که در قسمت جلو، در مردان در حالت عادی یک زاویه ۹۰ درجه و در زمان بلوغ یک زاویه ۱۲۰ درجه را تشکیل می دهد. برجستگی ناشی از این زاویه سیب آدم نامیده می شود.
غضروف انگشتری نیز یکی دیگر از غضروفهای منفرد است. غضروف انگشتری در قسمت عقب وسیع تر از قسمت جلو است و به همین دلیل شبیه یک حلقه انگشتر می ماند. طول و عرض این غضروف ۲ سانتی متر و ضخامت آن تقریباً ۳ میلیمتر است. این غضروف در قسمت پایین غضروف تیروئید قرار دارد.
از جمله غضروفهای زوج حنجره نیز می توان از غضروف هرمی نام برد که شکلی شبیه هرم داشته و روی غضروف انگشتری متصل می شود. سایر غضروفهای حنجره به نام های اپی گلوت، قرنی و میخی می باشد.
عضلات حنجره:
عضلات حنجره را می توان به دو دسته تقسیم کرد:
۱) عضلات بیرونی
عضلات بیرونی به عضلاتی نازک و روبانی شکل گفته می شود که قسمت های مختلف حنجره را به استخوان های مجاور مانند جناغ سینه می چسبانند.
عضلات بیرونی حنجره مسئول حرکت حنجره به عنوان یک واحد کلی هستند. بنابراین موقعیت کل حنجره را در گردن تغییر می دهد و باعث بالا و پایین رفتن حنجره می شوند.
۲) عضلات درونی
عضلات درونی به عضلاتی گفته می شوند که غضروفهای حنجره را بهم وصل می کند و مسئول حرکت غضروفها در ارتباط با یکدیگر هستند. حرکات این عضلات موجب ایجاد صوت شده و در موقع بلع غذا نیز مانع ورود غذا به داخل ریه ها می شوند و در نتیجه از ایجاد مشکلات تنفسی جلوگیری می کنند.
تارهای صوتی حقیقی و کاذب:
تارهای صوتی حقیقی و یا تارهای صوتی مولد صدا، شامل دو نوار ظریف عضلانی – مخاطی است که از یک سر به هم چسبیده و به غضروف تیروئید متصل و از سر دیگر از هم جدا و متحرک که به دو غضروف هرمی متحرک متصل می باشند و در نهایت شکلی شبیه V انگلیسی را در داخل لوله حنجره درست می کنند.
حد متوسط طول تارهای صوتی مرد بیشتر از تارهای صوتی زن است، لذا صدای مردان ضخیم تر می باشد.
علاوه بر تارهای صوتی حقیقی، حنجره دارای تارهای صوتی دیگر به نام تارهای صوتی کاذب یا نای بند می باشد. این تارهای صوتی کاذب بر عکس تارهای صوتی حقیقی به هنگام تولید صدا در آرامش کامل به سر می برند ونقشی در تولید صدا ندارند. این تارها که در قسمت فوقانی تارهای صوتی حقیقی قرار دارند همانند آنها از یک سر به غضروف تیروئید و از سر دیگر به غضروفهای هرمی متصل هستند و در اعمالی از قبیل بستن راه هوا و جلوگیری از ورود مواد خارجی به حنجره کمک می کنند.
